Zoek

Dan Burisch - Deel 1

Deze pagina is een vertaling van de oorspronkelijke publicatie van Project Camelot


Weg bij Majestic - Dan Burisch ongecensureerd


Een videointerview met Dan Burisch
Opgenomen en uitgegeven door Kerry Lynn Cassidy


Dan Burisch: Ja, ik ben van nature een kluizenaar. De mensen zullen dat heel snel merken... Nou, weet je, er is nog iets anders ook. De laatste twintig jaar heb ik zoveel camera's over me heen gehad...

Marci McDowell: En nog meer...

D: Ik ben op het punt, dat het genoeg is geweest.

Kerry Cassidy: Nou, dat is goed. Ja, dus je bent afgekoeld. Nou, dat is mooi.

D: We hebben... Ik heb uitermate opdringerige camera's gehad... dat zal me niet nog eens gebeuren... Daaraan moest ik denken [lacht].

K: O ja?

D: Nachtschade presenteert, “Dr. Burisch Beschuldigd van LaQuinta Fire.”

K: [lacht]

D: Oh, schitterend. "George Knapp is hier..." Ohhhh geweldig.

Marci:  “... die verslag doet uit LaQuinta.”

K: Ja. Schitterend...

Begin van het interview

Kerry: Goed... Ik ben blij om bij Dan Burisch te zijn en...Dan Burisch

Dan: Ik heb me zojuist voorgesteld...

K: Nou, eigenlijk zou ik willen dat je je in het kort voorstelt, eh... wie je bent en waarom je bekend bent. [met humor] Misschien om hetgeen je vindt dat je bekend bent?

D: Behalve vanwege de lastige activiteiten...

K: Hm... hm.

D: ...en eh, het negeren van zekere gezagsstructuren, ben ik een microbioloog... nu met pensioen, maar ik zet de praktijk enigszins voort door betrokken te blijven bij een ongebruikelijk project genaamd Lotus. Ik ben sinds twintig jaar weg bij Majestic. Ik werd in 1986 eerst naar binnen gehaald onder auspiciën van het Committee of the Majority, maar ik heb in het bijzonder gewerkt voor de Majestic-12, dat werd toegewezen aan Project Aquarius. Volgens mij ben ik beter bekend door mijn ontmoetingen met een J-Rod. Oh, en ik heb bij S-4 gewerkt. Afgezien hiervan weet ik echt niet waarom ik bekend ben, behalve door het irriteren van een stel figuren op het internet, die niets van me willen weten.

K: Goed. Dus je werkte voor Majestic en je was eigenlijk, ik bedoel, in het kort... en ik weet dat er echt een lange geschiedenis vooraf gaat aan de manier waarop je het hebt beëindigd...

D: Klopt. Nou, Lotus was een medeplichtig project. Het was niet, weet je wel... het werd betaald omdat alles wat ik op dat moment deed uiteindelijk door hen werd betaald. Maar, ach, het was een medeplichtig project. Het had niet de aard die kritiek was voor... voor de Majestic, althans dat heb ik lange tijd gedacht. Het principe van de Lotus echter werd op het laatst een nogal, eh, een schokkend onderwerp voor de deelnemers aan de T-9 Conferentie van een paar jaar geleden.

De T-9 Conferentie

K: Wat is de T-9 Conferentie?

D: Het... tijdens de periode, dat we met buitenaardsen spraken en sinds onze interacties vanaf de jaren '50, is er een reeks verdragen tussen ons en hen gesloten... zij zijn de toekomstige, menselijke intelligentia. Tijdreizigers. En er zijn... Als gevolg van onze relatie met hen is er meer dan één verdrag gesloten. Tijdens de onderhandelingen en het tekenen van het laatste verdrag had ik het voorrecht om in aanwezigheid te zijn van de onderhandelaars op de conferentie, die in de staat New Mexico werd gehouden.

K: En hoeveel buitenaardsen waren daar op dat moment aanwezig?

D: Er waren er twee... vier... zes, en een paar in de wandelwagentjes achter de gordijnen, dus we hadden er, eh...

K: Een paar in wandelwagentjes? Sorry, wat betekent dat?

D: Ze houden het niet lang vol in onze atmosfeer.

K: Ik snap het.

D: Onze huidige atmosfeer. Zij hebben zich aangepast, als het ware, aan de atmosfeer van hun... hun typisch toekomstige tijdlijn. Het gevolg is, dat ze zich hier bedrukt voelen, als ze zich in onze standaard temperatuur en luchtdruk bevinden. Ze zijn dus voorzien van afzonderlijke, afgesloten systemen met een eigen luchtdrukkamer, die door hun begeleiders wordt rondgereden, eigenlijk op een Segway-soort transportsysteem, dat je kunt voortduwen... het is heel gemakkelijk wendbaar.

K: Ik snap het. Dus dat bedoelde je met wandelwagentjes.

D: Ja, ja.

D: En zo zaten ze dus opgeborgen in hun wandelwagentje in de positie van onderhandelaars voor hun... eh... hun tijd. En...

K: Zeg je nu, dat deze buitenaardsen, die daar op de conferentie aanwezig waren... hoezo, dit jaar? Vorig jaar?

D: Een paar jaar...

K: Een paar jaar geleden, toen ze... ik neem aan dat het over Lotus ging.

D: Tussen 2003 en 4.

K:  Sorry?

D: Tussen 2003 en 2004.

K: En ze bespraken het Lotus project?

D: Het werd ter sprake gebracht en in feite, eh... als onderdeel van de onderhandelingen wilden de P+45.000 groepen J-Rods de codes voor het Lotus-principe toevoegen aan de verdragsonderhandelingen, zodat ze die konden gebruiken bij hun eigen pogingen om hun zenuwziekten te herstellen.

K: Goh, dus ze zagen de waarde ervan in...

D: Ze wilden het toepassen.

K: Dus ze zagen meteen de waarde ervan.

D: Ze zagen er een potentiële waarde van...

K: Hm... hm.

D: ...en ze wilden het voor dat doel gebruiken. Ik bracht ertegen in, dat het niet voor een bepaald doel mocht worden gebruikt, want dit is bovendien een onderdeel van een natuurlijk systeem, dat was aangelegd door welke god ook, die dit wilde maken als schepper van het universum, als onderdeel van een natuurlijk systeem en niet om het door de mensheid beheersbaar te laten zijn. Door dat te doen...

K: En door buitenaardse soorten, door middel van interventie?

D: Nou, zij zijn mensen. Ze zijn mensen.

K: Jij beschouwt hen als mensen.

D: Ze zijn mensen.

K: Goed, dus...

D: Zij zijn menselijke wezens, hoewel anders dan wij, eh... zouden verwachten als we een menselijk wezen zien. Maar als we naar de geschiedenis kijken, de huidige, aanvaarde geschiedenis van de evolutie van de mensheid... Als je een conferentie binnenloopt, die werd gehouden door Neanderthalers, zou je verbaasd zijn. Op dezelfde manier ben je ook verbaasd, als je een conferentie binnenloopt, waar deze heren aanwezig zijn.

K: Goed. Dus je hebt twee soorten buitenaardsen. En mensen die dit bekijken... sommige mensen hebben geen idee wat de... de T-2... de twee tijdlijnen...

D: Waarschijnlijk niet. Maar we hadden eigenlijk drie soorten buitenaardsen, buitenaardsen met een menselijke genenlijn. Twee soorten P+45.000, of 45.000 jaar vanaf nu naar voren gerekend, indien we dit vertalen naar Tijdlijn 2. (Moeilijke materie, of niet dan?) [glimlacht] Eh... twee vertegenwoordigers uit die tijd. En twee vertegenwoordigers uit P+52.000 jaar vooruit J-Rods... die alletwee over het algemeen een anatomische lichaamsbouw hebben van hetgeen men in de ufologie Grijzen noemt.

K: OK.

D: Grijze buitenaardsen. En twee vertegenwoordigers van de P+52.000 Orions, die je over het algemeen in ufologische kringen volgens mij Nordics... of Groten kunt noemen.

K: Goed. En, en... waren er...

D: Eigenlijk lijken zij meer op mensen, maar hebben grotere ogen, hele blauwe ogen, blondachtig haar, enzovoort.

K: Ik snap het. En... Goed, nou, ik heb hierover natuurlijk ontzettend veel vragen...

D: Ja, ik ook.

K: [lacht] Maar voor de mensen die luisteren willen we ook graag weten of er "reptilianen" aanwezig waren.

D: ...Nee.... niet persé.

K: Goed, kun je...

D: Wat ik ben gaan inzien... en dat geldt in het algemeen... Ik denkt dat ik kan zeggen, dat het over het algemeen in onze samenleving geldt... dat de notie van een reptiliaan een ongehoorde naam is. En ik wil daarmee geen negatieve connotatie geven aan de verhalen die individuen te berde hebben gebracht, die waarschijnlijk uitermate openhartig zijn...

Portalen = Microwormgaten?

D: ...Maar datgene wat je ziet, eh... wat je een Grijze kunt noemen... en wat ik een J-Rod zou noemen... eh... die typische, rosse samenstelling van hun huid, die verandert in de structuur van hun zweetklieren, eh... van hun huid, kan hen tijdens opvliegingen van de ziekte uiterlijk als heel reptiliaans doen voorkomen. En ze kunnen ook lijken op het type bidsprinkhaan. Ze hebben... Ze lijden ook aan een soort Cockayne-achtig syndroom, waardoor ze naar voren gebogen staan, waardoor ze lijken op een bidsprinkhaan. Dus ik denk dat veel gegevens, die door individuen naar voren zijn gebracht, die eigenlijk door de P-45-ers zijn ontvoerd, mogelijk zijn geïnterpreteerd als reptiliaans vanwege de structuur van hun huid. Maar dat zijn geen echte reptielen.

K: Goed.

D: Nu zeg ik niet... Ik probeer hier inclusief te denken... dat er dingen zijn in de... in de geest van de mens en in het glorieuze universum van God, die ik niet ken. Dat er een mogelijkheid is, dat individuen... buitenaardse rassen zijn tegengekomen, die ik niet ken. Gegeven het feit... Ik bedoel, weet je wel... jee, ik heb moeten aanvaarden, dat er menselijke wezens in een andere tijdlijn zitten, die veel verder zijn dan wij en die gelijktijdig in de realiteit staan. Hoe moeilijk zou het voor me zijn om te accepteren, dat er andere buitenaardsen zijn, die niet van de menselijke lijn afstammen? Ik ben maar over één daarvan ingelicht, een buiten-dimensionele soort, die verwezen naar een andere buitenaardse soort, waarover ik niets afweet.

K: Mm hm.

D: Hoe kan ik dat accepteren, nadat ik in gezelschap ben geweest van een buitenaards wezen, dat van de menselijke soort afstamt? Ik vind het geen probleem, maar tegelijkertijd heb ik ook geen bewijs om het te onderbouwen. "Reptiliaans" in zoverre, indien je onder stress staat en je zou niet beschikken over voorgaande referenties naar hun biologie, hun pathofysiologie, hun typische problemen, die je rederlijkerwijs zou kunnen verwachten, blijkt dat meer dan vijftig procent van een groep mensen, die hen is tegengekomen, waarschijnlijk zou zegen, dat ze qua uiterlijk op reptielen lijken.

K: Hm. Ja, dat is interessant.

D: Dat is alles, dat ik erover kan zeggen...

K: Dus hun verschijning ondergaat in zekere mate een gedaanteverwisseling naar dat van een reptiel...

D: Nou,...

K: ...onder stress...

D: Nou,...

K: ...is dat wat je zegt? Ik bedoel, misschien ben je het niet eens met het woord gedaanteverwisseling.

D: Ik zeg, dat mensen hen op die manier kunnen interpreteren.

K: Goed.

D: Het is redelijkerwijs te verwachten...

K: Visueel...

D: ...dat ze op die manier worden geïnterpreteerd, als ze niet beschikken over een wetenschappelijke achtergrond om te weten waar ze naar kijken.

K: Zeker.

D: Kijk, ik probeer niet... Ik probeer de verklaringen in te sluiten van individuen, die geen reden hebben om naar voren te treden en te zeggen wat ze hebben gezegd om een andere reden dan het feit, dat ze iets hebben meegemaakt. Ik probeer te begrijpen, of misschien... ook mensen te helpen begrijpen, waarom ze die dingen op die manier....

K: Zeker.

D: ...hebben geïnterpreteerd. Niettemin kunnen ze werkelijk in contact zijn geweest met iets dat volkomen reptiliaans schijnt te zijn.

K: [lacht]

D: Ik weet het niet, ik heb niet...

K: Precies.

D: Ik probeer eerlijk te zijn en op hetzelfde moment mensen te zeggen... omdat het mij blijkbaar ook is overkomen... dat het OK is... dat ze werden ontvoerd en...

Ontvoerd

K: Goed. Wat kennelijk is gebeurd...

D: ...en, eh... dat het is gebeurd.

K: Goed. Wat is jou schijnbaar overkomen?

D: Nou... in 1973 was ik aan het spelen in een park in Zuid-Californië, in Mae Boyar Park. Dit zal waarschijnlijk in een of meer versies van mijn deprogrammering naar voren komen. Ik speelde honkbal met mijn grootvader in het park. En hij moest de bal naar mij toegooien, zodat ik hem over mijn schouder kon opvangen. Ik probeerde op hetzelfde moment weg te rennen en hij gooide dan de bal, zodat ik de bal kon vangen zoals de beroemde Willie Mays. Toen hij de bal gooide... ik kan me herinneren dat ik omhoog keek naar de zon... het was zomer en de zon stond hoog aan de hemel... en... ik keek van de zon weg, omdat hij me verblindde en keek naar beneden naar het gras, dat op dat moment heldergroen was; en toen zag ik als in een flits, waar het gras zwart leek te worden. Ik bleek... gezien vanuit mijn perspectief... door een schaduw te zijn overvallen. De schaduw deed me denken aan een driehoekig slaghout...

K: Hm.

D: ...waarmee ik met mijn grootvader had gespeeld over een nabijgelegen rivierbedding heen. Op dat moment kon ik het op die manier omschrijven. Ik was..., hoe oud, negen. Ik was toen negen jaar. Eh... ik herinner me dat er daarna een lichtflits kwam. Hier is onmiddellijk een breuk in mijn herinnering ontstaan... die is niet continu... waar ik mijn grootvader een aantal meters verderop bij een boom zie zitten. De zon was duidelijk verschoven, dus er was tijd verstreken. De Aarde was verder gedraaid en de tijd had doorgetikt. Er waren op zijn minst een aantal uren verstreken. Hij was heel ontsteld. Ik rende naar hem toe en vroeg wat er was gebeurd, maar hij wilde er niet over praten. Hij zei, "Nu is het goed met je. Nu is het goed met je." Hij wilde teruggaan naar huis. Hij bracht me meteen naar de oversteekplaats over de Del Amo Boulevard en we gingen naar huis. Dit veroorzaakte een grote ruzie tussen mijn grootouders en mijn vader en moeder. Deze huiselijke ruzie heeft er uiteindelijk toe geleid, dat mijn grootouders het huis uitgingen.

Rond diezelfde tijd kreeg ik ongewone dromen. In mijn droom werd ik wakker... Denk ik dat dit waarschijnlijk dromen waren? Nee... Maar ik werd wakker en liep van mijn slaapkamer door de rustkamer, die tussen mijn slaapkamer en een kleine linnenkamer lag, die naar een deur leidde op de noordzijde van het huis. En rechts van die linnenkamer was een kast. Dat was de kast, waar mijn grootvader zijn werkjas en werklaarzen opborg. Hij werkte bij Gaffers & Sattler als emailledompelaar. Hij dompelde onderdelen met de hand in de emaille... om dingen zoals gasfornuizen en ovens en zo te maken. Iedere dag kwam hij naar huis en zat onder de emaillevlekken op zijn jas en laarzen. En dan deed ik de deur naar die kast open. Dat is alles wat ik me kan herinneren van die droom.

K: Hm, hm.

D: Maar ik wist dat ik iemand tegenkwam die Harry heette. Hij was een kleine vriend. Ik weet als gegeven, dat ik daar een kleine vriend tegenkwam, maar ik kan me niet visueel herinneren hoe hij eruit zag.

Uiteindelijk werd het... want ik had het op het laatst aan mijn vader en moeder verteld... maar het werd weggeredeneerd. Ze zeiden dat het... omdat ik toen nog naar Sesamstraat keek, dat het Oscar de Brombeer was. Zo legde mijn moeder het uit. Ze zei, "Je denkt aan Oscar de Brombeer. Omdat hij er behaard uitziet." En vanaf die tijd, terwijl de dromen doorgingen, kan ik me herinneren dat ik Oscar de Brombeer in mijn droom zag, maar niet in de kast, eh... in de rustkamer, of... weet je wel, achter de rustkamer. Maar ik herinner me, dat ik gewoon een beeld van Oscar de Brombeer zag. Dus ik was gerust. Ik... weet je, ik had het geaccepteerd, als jongetje.

K: Maar hoe... Goed. Dus je was in... Je werd ontvoerd in een of ander... in... in iets, dat je je niet kunt herinneren. Is dat je ervaring...

D: Yeah, ik vertelde je wat de...

K: ...de ontbrekende tijd...

D: ... de herinnering ervan uit mijn kindertijd... dat is het. Nu weet ik, mogelijk, en ik weet het niet zeker of dit na al die jaren een praatje was of niet, want ik was toen nog een kind. Ik geloof dat ik me herinner dat ik een grote persoon zag... zoals in een filmkader, zoals één kader uit een film, of een flits van een stilstaande afbeelding...

K: Hm, hm.

D: ...als bijna een iconische herinnering... van een groot persoon die naast hem stond bij de boom.

K: Naast je grootvader.

D : Mijn grootvader. Ja.

K: Goed.

D: En tot de dag van zijn dood heeft hij geweigerd te vertellen wat er gebeurde. Hij werd ontzettend boos. En John en Doty hebben er diverse keren met hem over gesproken... en misschien zou zelfs John...

K: Dat zijn je vader en moeder...

D: Ja... dat zijn mijn pa en ma met wie ik opgroeide. Ik heb sinds die tijd bepaalde dingen over mijn familie gehoord, die dit noch dat zijn, die hebben te maken met de vraag wie eigenlijk mijn biologische vader en biologische moeder zijn en dat soort dingen. Maar... zij waren mijn vader en moeder. Zij zijn mijn vader en moeder. Ik bedoel, zij zijn de vader en moeder, die ik me herinner als degenen met wie ik opgroeide en, eh... ik...

K: Maar zij zijn niet MJ-1...

D: Nee.

K: Goed...

D: Nee, nee.

K: Goed. Maar MJ-1 is... Op de een of andere manier... lijkt deze ontvoering uit je ervaring... te hebben geresulteerd in het feit, dat je als de zoon van MJ-1 wordt gezien. Klopt dat?

D: Klopt, klopt. Wat er gebeurde is dit, ik hoorde ook van Chi'el'ah, de J-Rod, die ik tegenkwam bij S-4, wat er met me was gebeurd.

K: Hm.

D: Hij liet me vanuit zijn perspectief zien wat er met me was gebeurd in 1973.

K: Goh...

D: Ik zag dat ik aan mijn borst van het oppervlak van het park werd weggetrokken. Ik zag dat mijn grootvader dit deed [hij houdt zijn hoofd in zijn handen] en in paniek was... liep te roepen, want hij kon me... Mijn grootvader beschermde me heel goed... en hij kon me toen niet beschermen. Nu begrijp ik, God zegene hem, waarom hij zich zo had opgewonden. De ene persoon in zijn hele leven, die hij... zeker wilde beschermen, van wie hij zoveel hield... maar die hij op dat moment niet kon beschermen. En ik begrijp...

K: Dus...

D: ...waarom hij zo opgewonden deed. Maar de J-Rod liet me zien wat me overkwam, dat ik werd opgepikt en dat ik op een tafel werd neergelegd in een of ander ruimteschip, eh... en dat dit schip over het algemeen... eh... ongeveer de vorm had van een driehoekig voertuig. En ik werd naast een stel jonge mensen gelegd, waarvan een in feite de zoon van de voormalige MJ-1 was. Er ging tijdens mijn verblijf aan boord van dat voertuig iets mis, toen monsters van mij voor hun studie werden genomen. De zoon van de voormalige MJ-1 overleed. Op dat moment hebben ze een soort toestel op me aangesloten. Het leek een beetje op een soort EEG... eh, een neurologisch netwerk, als het ware... de ontvangers, de meters... de electroden, als het ware... op me aangesloten. En ze probeerden te redden, ze probeerden wanhopig te redden... En ik kon... de bewegingen van de J-Rods zien, die om die andere jongen heen liepen. En ik weet hoe hij eruit zag en dat soort dingen, want ik zag het door de ogen van Chi'el'ah. Ze probeerden hem te redden, maar uiteindelijk is hij overleden. Ze probeerden met elke technologie die ze kennelijk hadden om de jongen te redden door hem "op te slaan". Eh... en dat Chi'el'ah op dat moment bij de P-45s was. Dat waren P-45.000 J-Rods. Ze keken naar ons als niet meer dan, eh... hulzen of... cylinders bijna. Ongeveer als bekers vol materiaal, electromagnetisch materiaal. En daarom probeerden ze zijn energie te redden, op te slaan als het ware... [stem van de camera]... Goed. Marci bracht het woord 'vaten' te berde. Goed. Eh, ze probeerden hem een tijdje, eh... in mij op te slaan.

Nou, zoals ik mezelf kan herinneren uit die tijd, was ik een tamelijk saai joch, dat graag honkbal speelde en met GI-Joes [speelgoedsoldaatjes] en dat soort dingen bezig was. In mijn rapporten stond, dat mijn scherpzinnigheid voor kennis goed was. Dat zeiden de leraren op de basisschool. Ik kan me die scherpzinnigheid niet meer herinneren. En er is hierdoor een breuk in mijn eigen verhaal over mezelf. Want nadat ik weer was neergezet... terug in het park, begonnen er in de jaren erna veranderingen in me op te treden. Maar die zouden er moeten zijn, want ik groeide op. Maar er was een aanzienlijke verandering, waardoor ik niet langer geïnteresseerd was in dezelfde dingen uit mijn jeugd. Kwam dat omdat ik volwassener werd? Misschien een beetje. Werd het veroorzaakt door hetgeen ze met me aan boord van dat schip hadden gedaan? De Majestic denkt van wel, dat het te maken heeft met die andere jongen. Want die andere jongen stond bekend als zeer intelligent in wetenschap. En opeens kreeg ik zowaar een hunkering naar Erlenmeyer laboratoriumflessen en kookflessen en microscopen, die ik nooit eerder had gehad.

K: Goed, maar...

D: En dat heb ik altijd gehouden.

K: In zekere zin, was de zoon van de MJ-1, die aan boord van het schip was, naast jou, die... die jij mogelijk ontving, eh... een zielsverhuizing van... Wist de groep van MJ wat er aan de hand was? Met andere woorden...

D: Ze wisten dat het was gebeurd...

K: En ze wisten tijdens...

D: Hij heeft aan mij toegegeven, dat ze wisten, dat het op dat moment was gebeurd...

K: Maar, met andere woorden, was dit... eh... Dus je werd uitgekozen, in zekere zin.

D: Ik geloof dat ik dat was... Het enige bewijs... Ik weet het niet.

K: Zeker...

D: Ik weet het niet. Het bewijs dat ik heb, was dat ik werd... dat weet ik over het monsterprogramma... dat ik werd opgepikt als een doorsnee monster van de bevolking... eh... de zoon van een arbeider... en gewoon de zoon van een arbeider. Mijn hele familie bestond uit arbeiders. Maar er zijn een aantal toevalligheden, die laten zien dat mensen naar een plek werden verhuisd, zodat ze me later konden onderwijzen. Dat gebeurde vóór 1973. Kan ik mijn hand in het vuur leggen en zeggen, "O ja, ze wisten wat er met mij ging gebeuren en dat ik zou worden opgepikt?" Dat kan ik niet, want dan zou ik niet eerlijk zijn, maar ik krijg het gevoel alsof... [kijkt buiten de camera] Marcia houdt twee letters voor me omhoog: LG - voor Looking Glass.

K: Oh, ik zie het.

D: Zij weet meer...

K: Ik snap het, ik snap het.

D: Ik zit hier in het gezelschap van een individu, dat in feite meer over de waarheid weet en me om welke reden dan ook niets meer kan vertellen...over de waarheid van hetgeen met mij is gebeurd, dan ikzelf weet.

K: Goed.

D: Ze hield zojuist het woord, de letters LG voor Looking Glass omhoog. Ze wijst me erop, dat ze het wisten.

K: Met andere woorden... en Looking Glass is het instrument om in de toekomst te kijken, dus wat je suggereert...

D: Dat is een machine daarvoor, ja.

K: ...MJ-12 heeft Looking Glass gebruikt en heeft misschien gezien dat de eerste zoon van MJ-1 ging sterven en dat ze van plan waren jou voor te bereiden om ermee door te gaan...

D: Dat is mogelijk.

K: ...in plaats van hem.

D: Dat is mogelijk.

K: Hm, hm.

D: Maar dat is me door hen nooit verteld.

K:  Heeft J-Rod...

D: Neem me niet kwalijk... maar de mensen hebben voorgesteld, dat dat de realiteit is, want, ik bedoel, zelfs... en ik weet niet zeker of hij ooit dat programma zou ingaan, God zegene hem... Jim, mijn raadsman... Dr. Jim Reynolds. Hij werd naar plekken gedirigeerd, die hem zo ongeveer perfect gereed maakten voor het telefoongesprek met Doty, het gesprek met Doty op die dag, om met hem te praten in het Long Beach Memorial Ziekenhuis. En sinds die tijd heeft ze aan Marci toegegeven, dat ze een som geld heeft gekregen. Hier zitten een paar zaken goed fout, maar ik houd nog steeds van hen voor alles, dat ze voor me hebben gedaan, en toch klopt er iets niet, want ik ben in hun ogen nog steeds dat acht of negen jarige jongetje, van wie ze zijn soevereiniteit bereid zijn af te nemen. Dat veroorzaakt een tegenstrijdigheid in de relatie.

Ontmoeting met MJ-1

K:  Wat we echter proberen te achterhalen is hoe je daarna met MJ-1 in contact kwam... Ik bedoel...

D: Nou, de eerste keer, dat ik hem zag, was achterin de ontmoetingsruimte van het George C. Page Museum, toen ik lid was van het Los Angeles Microscopical Society.

K:  Hoe out was je toen?

D: 13, 14, ongeveer.

K: Dat was dus een paar jaar na...

D: Dat was een paar jaar, nadat ik echt belangstelling begon te krijgen in al die bekers en microscopen en dat soort dingen, toen ik werd voorgesteld aan Jim Reynolds op het Long Beach Memorial Medical Center. Jim Reynolds heeft toen mijn moeder en mijzelf aan John deHaas voorsteld, die toen, volgens mij, assistent professor Protozoölogie [zoòlogie van eencelligen] was aan de Universiteit van Zuid-Californië. Hij was ook het hoofd van deHaas Optical, die microscopen verkocht en die me in contact bracht met het Los Angeles Microscopical Society van het George C. Page Museum, waarmee hij als lid verbonden was, als oud-lid eigenlijk, in die tijd. In de periode dat ik was geassocieerd met het L.A. Micro Society zag ik de voormalige MJ-1 de achterdeur binnenlopen. Ik zat achterin rechts in de zaal, want dat was mijn 'plek'. En ik zag hem daar achterin gewoon staan, waar hij opging in de menigte, die kwam en ging. En hij keek naar me. En ik keek naar hem, omdat ik merkte, dat hij een beetje te lang naar me stond te staren. En ik werd paranoïde. Ik was doodsbang om tussen die grote koppen rond te lopen. Eh... dit waren allemaal volleerde wetenschappers. Zane Price was een van hen, hij was het hoofd van het Electron Microlab aan de UCLA. Dit waren allemaal mensen, die het hadden gemaakt. En ik merkte, dat hij van achter in de zaal zijn oog op me liet rusten. En hij pakte zijn aansteker en stak hem aan... hij maakte hem open. Het was een Zippo met een embleem van de Marine erop. En hij klapte hem open en stak hem aan en deed hem weer dicht en liep de achterdeur uit. Ik had geen idee wie die vent was... bang om iemand dat te vragen, omdat ik niet als dom wilde doorgaan. Ik was een tiener, die gek was op computers weet je wel. Later kwam ik erachter, dat hij zich aan mij van jongs af aan gewoon wilde voorstellen. Hij wilde gewoon zien waar ik op dat moment in mijn leven strond. Nou, de relatie was natuurlijk al gevestigd vanwege zijn zoon Michael en die hele toestand uit '73, en dit was ongeveer in 1975... '76...

K: Hm...

D: ...ergens in dat algemene tijdraam.

K: Dus... Goed...

D: Dat was mijn eerste ontmoeting met hem. Maar ik heb hem niet echt ontmoet; hij liet zichzelf alleen zien.

K: Ik begrijp het. En je hebt sinds die tijd een relatie met hem ontwikkeld met genegenheid, want hij beschouwt jou als zijn zoon...

D: Hij behandelt me erg als een zoon. Ja.

K: Goed. Maar zou je ook kunnen zeggen, dat het zijn... weet je wel... hij ziet je letterlijk als zijn zoon. Of... ik bedoel, hij moet toch afweten van die omwisseling, of die overdracht...

D: Dat weet hij..

K: ...die plaats had.

D: Hij weet wat zich aan boord heeft afgespeeld...

K: OK.

D: Daarover hebben we uitvoerig gesproken.

K: OK.

D: Eigenlijk, tijdens een kort... Nou, we hebben er eens een hele nacht over zitten praten. Weet je, ik probeer bij iedereen de juiste dingen te doen en dat is de enige reden waarom... om eerlijk te zijn, ik bedoel, weet je wel... mijn deprogrammering moet aan het prubliek bekend worden gemaakt, zodat de authentieke boodschap, de waarheidsgetrouwe boodschap van hetgeen ik zag... wat ik heb gezien... naar buiten komt... eh... en dat betreft de kwestie van buitenaardsen. Maar de rest... dat ik op mijn knieën ging in Mae Boyar Part en aan de voet van de boom neerviel waar mijn grootvader zat, die dingen zijn niet nodig. Maar de mensen moeten weten dat het geen onzin is...


(vervolg in deel 2 - klik hier)


unieke bezoekers

Steun Project Camelot - geef een donatie:

Donate

Donations are not tax deductible for U.S. citizens.

Hartelijk dank voor uw bijdrage.
Uw ruimhartigheid stelt ons in staat
dit werk voort te zetten.

Bill Ryan

bill@projectavalon.net


unique visits